Met afgunst, nee beter gezegd met lichte jaloezie en bewondering, zie ik mede-fotografen zichzelf verkopen op internet en social media alsof het niets is. Prachtige brochures, nog mooiere foto’s en duidelijke prijzen en mogelijkheden.

En dan kom ik. Meer passie dan me lief is, maar -10 op de schaal van commercie. Maakt niet uit, mensen en merken vinden mij gelukkig nog steeds. Mijn ambitie is groots in mensen blij maken, iets kleiner in wereldfaam of overboekte agenda’s. Dat is geen bescheidenheid, dat is gewoon wie ik ben, waar ik me prettig bij voel.

Omdat ik iedereen foto’s gun van zijn of haar leven en herinneringen, heb ik ooit een mini sessie toegevoegd aan mijn aanbod (en omdat ik graag meer werk wilde natuurlijk). Ik weet dat een fotosessie een luxe is en best een investering voor veel mensen. Maar keer op keer kom ik erachter dat dit niet mogelijk is op de manier hoe ik jullie vastleg.

Ik schrijf kleine verhaaltjes met beeld. Ik leg dingen vast die voor jullie misschien NU niet bijzonder zijn, maar over een paar maanden, paar jaar, herinneringen oproepen. Ik leg jullie dynamiek vast, jullie chaos, jullie liefde. Daar maak ik een paar hele mooie fotos van, en daarnaast ook een heleboel die jullie verhaal vertellen, maar op zichzelf geen kunst zijn. Soms zelfs misschien te donker, te scheef, beetje onscherp. Maar die ook precies laten zien wat er in mijn ogen echt toe doet. Daarom dus niet samen te vatten in 25 beelden. Want welke fotos sneuvelen dan als eerst? Precies die. Jullie zelf 25 uit laten kiezen? Dan kiezen jullie niet die foto’s waarvan ik vind dat ze gekoesterd moeten worden. Of ik ben gewoon te eigenwijs om dat uit handen te geven, dat kan ook.

Heel lang verhaal kort: Ik stop met de korte sessies. Het is gewoon onmogelijk voor mij.

Hierbij een ode aan het leven leven. en daar de foto’s van.