Deze week vroeg weer iemand aan me “fotografeer jij nog?”.
Ik snap die vraag want ik ben niet erg aanwezig op social media, mijn website kan wel wat liefde gebruiken en een nieuwsbrief, wat is dat? Eigenlijk is het een wonder dat ik dit jaar al 10 jaar (!!) aan het werk ben. Geen reclame, geen promotie en toch word ik gelukkig gevonden.
Maar ja! Ik fotografeer nog!
Met nog net zoveel liefde en met alleen nog maar meer focus op waar mijn hart ligt. Het leven eren, de momenten die er toe doen (en dat zijn in mijn ogen vooral de momenten die er nu in jou ogen niet toe doen). Het verse babietje, het steeds groter groeiende gezin, de bruiloft en de liefde, de zelfstandig ondernemer die eindelijk de stoute schoenen aan durft te trekken, opa en oma met hun hele roedel.
Maar de laatste jaren ook steeds meer de andere kant. De stilte voor de storm, het gezin nu mama er wel nog bij is, de uitvaart waar naast natuurlijk verdriet, vooral veel liefde en connectie is, maar ook gelachen wordt. De momenten waar alles wat onbelangrijk is wegvalt en de essentie overblijft, en ja, ook het leven gevierd wordt. Zo puur, zo kwetsbaar, zo sterk. En ik vind het nog iedere keer zo bijzonder dat ik ook dat, juist dat mag vastleggen.
Maar dit zijn niet mijn verhalen en niet de beelden die ik dan vol trots voor mijn eigen gewin deel. En dus deel ik niets.
En krijg ik steeds vaker de vraag of ik nog wel fotografeer.
